parasını "yediğim" kişi kendi babam değil. bi 4 yıl kadar önce evlendiler annemle. çok şükür kendisi öz babamdan çok yanımda oldu her konuda. bu yıl tercihler açıklanınca ilk kendi babama gittim baba dedim böyle böyle, burası oldu. bana dediği "ben seni özel okulda okutmak zorunda değilim, devlet okulu neyine yetmiyor?" oldu. akşamına annemin evinde misafirler vardı, sohbet muhabbet ederlerken babama "eee emeklilik gelmedi mi daha?" diye sordular. eksiksiz söylüyorum "kızım bilkent'i kazandı abi ne emekliliği. evlat okutmak kolay mı?" dedi ve dedikten sonra gülümsedi. yanağıma bi öpücük kondurup sarıldı bana. gittim odama hıçkıra hıçkıra ağladım sözlük. bu kadar sevilmemek için ve aynı zamanda bu kadar sevilmek için ne yaptım diye. o yüzden okul paramı ve yurdumu ödeyip her ay elinden geldiğince cebime harçlığımı koyan; elini omzumdan, beni dualarından eksik etmeyen bu adamdan benim artıdan "yetmedi" diyerek tek bir kuruş istemeye yüzüm yok. ama bunun yanında ne yazık ki şu an için yapabileceğim bir şey de yok.tek isteğim bir an önce mezun olup kardeşimi okutmak. e artık o zamana belki buralarda
abla parası yemek şeklinde başlık görürsünüz.